Ο κονφορμίστας

Στο έργο του, ο ανατρεπτικός και καθ’ όλα αντικομφορμιστής Μoravia, ξετυλίγει τον τρόπο με τον οποίο η ηθική της μικροαστικής επιβίωσης στη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι, υπερέχει των ατομικών αξιών, αδιαφορώντας για το τίμημα.

Παρακολουθώντας τις τοποθετήσεις πολιτικών εκπροσώπων στη βουλή, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δημιουργείται η εντύπωση ότι αυτή ακριβώς η ηθική που ο Μοράβια περιγράφει, έχει σύγχρονους εκφραστές. Η ένδοια του σύγχρονου πολιτικού λόγου, καταφανής. Η πολιτική προσωπικότητα, αντικαθίσταται από τον κομφορμισμό.

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυρισθεί πως το γεγονός αποτελεί μετεξέλιξη ή μία κάποιου τύπου μετανεωτερικότητα, όπου ο πολιτικός αφήνει πίσω του τον ξύλινο λόγο και έρχεται κοντά στον μέσο πολίτη. Αυτός ο ισχυρισμός καταρρίπτεται, αν κανείς παρακολουθήσει εγγύτερα. Η πτωχή επιχειρηματολογία, είναι απόρροια μίας εσωτερικής πενίας. Πενίας βούλησης, θάρρους να ξεφύγει κάποιος από την κεντρική κομματική γραμμή διότι φοβάται τις συνέπειες, έλλειψη γνώσεων και πνευματικής καλλιέργειας, απαραίτητης για την δόμηση στρατηγικής. Το πλέον ανησυχητικό, είναι η έλλειψη ενσυναίσθησης και η απουσία αστικής ευγένειας που μία δημοκρατία εμπεριέχει εν γένει.

Τουναντίον, ο κιτρινισμός βασιλεύει, η προπαγάνδα καλά κρατεί και την άσκηση αντιπολίτευσης αναλαμβάνουν τρολ με εκφορά λόγου που μόνο πολιτικός δεν χαρακτηρίζεται. Η υποταγή σε νέου τύπου κομφορμισμό, έκδηλη.

Δεν ακούγεται καμία εναλλακτική πρόταση. Δεν προτείνεται καμία λύση και το βασικότερο, δεν δίνεται καμία απάντηση στα ερωτήματα των πολιτών.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις πολιτικών προσώπων που πράγματι διαθέτουν ποιότητα και πολιτικό λόγο με επιχειρήματα, καθώς και αστική ευγένεια, τα υπόλοιπα πρόσωπα αρκούνται στη δημιουργία εντυπώσεων, χρησιμοποιώντας υψηλό τόνο φωνής, δηκτικότητα, εξαπόλυση προσωπικών προσβολών, χυδαιότητα και τύπου οξείες αντιπαραθέσεις που ανήκουν στη σφαίρα του λαικισμού. Πρόσωπα δίχως γνώσεις και δίχως παιδεία με μπόλικη δόση αριβισμού.

Συμπέρασμα: η Ελλάδα δεν χρειάζεται κομφορμιστές. Χρειάζεται πολιτικούς με πυγμή που δεν θα φοβούνται το πολιτικό κόστος. Χρειάζεται προσωπικότητες με κύρος, που στόχο έχουν βαθιές τομές στο κράτος, σπάζοντας κατεστημένα ετών.

Πρόσωπα που να διαθέτουν και την βούληση και το σθένος να αντεπεξέλθουν ικανοποιητικά στις δύσκολες γεωπολιτικές προκλήσεις, οικοδομώντας και προβάλλοντας μία ισχυρή Ελλάδα, εσωτερικά και εξωτερικά.

Βασικός κανόνας λειτουργίας οποιουδήποτε οργανισμού, είναι πρωτίστως να καλλιεργείται και να διαφυλάσσεται η εμπιστοσύνη στο εσωτερικό του. Ειδάλλως, καταρρέει. Η εμπιστοσύνη αυτή, στην πλειονότητα των πολιτικών προσώπων, έχει απωλεσθεί.

Πρόσωπα που διχάζουν και φανατίζουν, απομακρύνοντας τους πολίτες από την πολιτική ζωή του τόπου, δεν αποτελούν εναλλακτική. Ο ακραίος κενός βερμπαλισμός, δεν πείθει.

Όπως έχω πει πολλές φορές στο παρελθόν, η Ελλάδα χρειάζεται ηγέτη.

Και ηγέτης γεννιέσαι.

ΔΕΝ γίνεσαι.

Μάντυ Σεβαστού – Φυσικός